Bu bayram tatili başka geldi. Uzun yollar yapmadık, büyük sofralar kurmadık, plan programla boğuşmadık. Ama evde, parkta, koltukta, yatağın kenarında bolca kahkaha vardı. Cemre’nin gözlerindeki mutluluğu izlemek; tatilin en büyük kazanımıydı. Onunla geçirdiğimiz dört gün, her şeyden daha anlamlıydı.

Ona bakarken düşündüm: Bazen çok daha fazlasını veriyoruz sandığımızda, aslında sadece varlığımız yetiyor. Cemre için en güzel bayram hediyesi, bizim elimizdi, sesimizdi, birlikte geçirilen zamandı. Bu tatil bize, özellikle bana, yavaşlamanın ne kadar kıymetli olduğunu yeniden hatırlattı. Bir çocuğun mutluluğu, içinde bulunduğu andan ibaret. Bizimse zihnimiz hep bir sonraki işte, bir sonraki görevde. Ama bu birkaç gün, durduk. Gerçekten oradaydık. Onun gözünden dünyayı izlemek, bana en iyi gelen şeydi. Zaman yine akıp gidecek. İşler başlayacak, koşturmalar geri gelecek. Ama Cemre’nin parkta bize döndüğü o an, “Anne, baba, hadi!” dediği o ses… İşte o anlar bizimle kalacak.

Mutfakta kısık sesle müziği açtığım, bize kahvaltı hazırladığım, Cemre’nin gülücüklerini gördüğüm, eşimle birlikte geçirdiğimiz her an… Benim için zamanın yavaşladığı, yaşamın gerçekten hissedildiği anlardı. Bu bayramda ne uzaklara gittik, ne büyük planlar yaptık. Ama hayatın en kıymetli hâlini yaşadık: birlikte olmayı. Bazen en güzel tatil, sadece aynı çatı altında, aynı anda, aynı kalpte olmaktan geçiyor.