Bazı insanlar yalnızca kendilerini görür. Dünya, sadece kendi etraflarında dönüyor sanırlar.İçlerinde kopan şemsiyesiz fırtınalar her yere, tanıdıkları veya tanımadıkları herkese sıçrar. Biz bazen sadece orada olduğumuz için bu fırtınanın içine düşeriz. Ev sahibi değilizdir, nerede olduğumuzu bile anlamadan bir fırtınaya konuk oluruz.

İnsan, kendi hayatında yaşadığı bir olumsuzluğu, negatif duygu durumunu veya bir iç savaşı fark etmediğinde onun yoluna çıkan herkesi az da olsa etkiler. Söylediği sözler, kullandığı ses tonu, davranışlarındaki sivrilik…hepsi birer dışavurumdur. Ama bu dışavurumun muhatabı genelde ya en yakınındaki olur, ya da hiç tanımadığı biri.

Kendi içindeki savaşı yönetemeyen biri, çevresindeki kişilere savaş ilan eder. Bir e-posta yazışması, asansördeki bir bakış, bir telefon görüşmesi, ofisteki basit bir olay…Hepsi birer küçük şimşek anına dönüşür. Bu şimşekler çoğaldıkça herkes yorulur. Hiçbir şey yapmasak bile, sadece farkında olarak bile etkileniyoruz.

O yüzden bazen sessiz kalırız. Sözümüz yok diye değil; bize ait olmayan bir fırtınada, kendi dengemizi korumaya çalıştığımız içindir.

Çünkü bu dünyada sadece ne söylediğimiz değil, ne taşıdığımız ve kime yüklediğimiz de çok şey anlatır.

Ve belki de en çok şuna dikkat etmeliyiz: Yorgunluğumuzu yüklenmeyen insanlara, öfkemizi taşımayan kalplere, kendi iç savaşımızı hak etmeyen ruhlara çarpmamak.