Bazen bir oyunun içindeymişim gibi hissediyorum; görevleri tamamlamak için bir sağa, bir sola koşturup duruyorum. Belki de bu yaşımın getirdiği bir rutindir, belki de olması gereken tam olarak budur.

Kendine dönmek, kendi çocuğunu büyütürken içindeki çocuğun korkularını, endişelerini ve suskunluklarını anlamaya çalışmak… Şimdiyi yaşarken geçmişi de dürüstçe görmek, üstünü örtmeden, olduğu gibi kabul etmek. Belki de tamir etmenin en doğru yolu budur.

Bazen görünmez hissediyorum, sanki sahneden inmişim gibi. Belki de bu evrenin yıldızı değilimdir… Belki de gökyüzü bulutsuz olduğunda ancak benim ışığım parlıyordur.

İnsanların çoğu maskelerini takıyor; sahnede kendilerinin en iyi versiyonunu oynamakla meşguller. Farkında bile değiller; sergiledikleri gerçekten en iyi halleri mi, değil mi, umurlarında da değil.

Hayat akıyor, ömür tükeniyor, insanlar doğuyor ve ölüyor. Evet, ölüyorlar… Bu gerçeğin farkında olmak bile, içimizdeki çocuğun ürkmesi için yeterli aslında. Ölüyorlar — belki de kendilerini hiç tanımadan, fark etmeden, değer vermeden, kendilerini görmeden… Başkaları için, başkalarının hayatında bir rolü tamamlayarak. Sözüm şu ki; bu keşif zor, ama bir o kadar da kıymetli. Çünkü fark etmek, kabullenmekten geçiyor.

Kendimizi her halimizle görmek, korkularımızla da yüzleşmek gerekiyor. Belki de büyümek tam olarak bu demek — içimizdeki çocukla el ele yürüyebilmek.