Bazen hayat, sana ne kadar güçlü olduğunu hatırlatmak için küçücük bir el uzatır. Ben o eli, 34 haftalıkken sıkıca tuttum. O günden beri Cemre ile birlikte her günü yeniden keşfediyoruz. O küçücük elin, hissettiğim minicik kalbinin her gün büyüdüğünü görmek, mutlulukların en güzeli sanırım.

Cemre’nin doğumu bizim için tam anlamıyla bir sürprizdi. Daha iki gün önce ofisteydim, işlerimin başındaydım. Farklı bir operasyon için hastaneye gitmemizle birlikte, canım kızım adeta “Benim burada işim bitti!” diyerek harekete geçti. (Şimdi düşününce, hâlâ aynı aceleciliğe sahip. 😊)

2 kilo doğan bir bebek için inanılmaz güçlüydü. Hatta arkadaşlarımızın hastaneye getirdiği 3 kiloluk portakal filesinden bile küçüktü. Onu ilk gördüğümde içimden sadece şunu geçirdim: “Bu, dünyanın en güzel şeyi olabilir…”

Şiş yüzü, minicik burnu, ufacık elleri ve ayaklarıyla tam bir mucizeydi. Beslenmesi için küçük bir boruya ihtiyacı vardı ama o da fazla uzun sürmedi; hızla ondan da kurtuldu.

Tam 14 gün yenidoğan yoğun bakımda kaldı. Her gün yanına gittik; gördük, dokunduk, sevdik ve sarıldık…

Erken doğumdan bu yana en çok zorlandığım şey, onun hastanede; benim ise evde olmamdı. Yanımdan ayırmak istemiyordum… Hastanede koridorları bebek sesleri dolduruyordu, kapılar rengarenk süslenmişti. Ama benim bebeğim yanımda değildi.

Kapı süsü için ben de hazırlık yapmıştım aslında, ama Cemre aceleci davrandığı için onu bile tamamlayamamıştım. Olsun… Canım annem, eve geldiğinde evimizin kapısını süsledi. O an, küçük ama çok anlamlı bir mutluluktu benim için.

İnişli çıkışlı, umut ve sabır dolu günlerin ardından minik Cemre sonunda evine geldi. İşte o gün, bizim birlikte büyüme hikayemiz yeni başlamıştı.

“Canım kızım, aceleci geldin ama iyi ki geldin… Seninle her günü keşfetmek, hayatımın en güzel yolculuğu.”

Tags: #AnneBebekYolculuğu, #AnnelikHikayesi, #CemreİleHayat, #PrematüreAnne